Zapewne Państwo nie wiecie, ale w Baku pojutrze skończy się trwający od 11 listopada szczyt klimatyczny. To już COP nr 29 – 29. doroczne spotkanie państw-stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu.

W 2015 r. podczas COP 21 podpisano w Paryżu „historyczne” porozumienie, które wyznaczyło cel – ograniczyć wartość globalnego ocieplenia do 1,5-2 st. C pod koniec XXI w. Już w momencie podpisywania porozumienia paryskiego było jednak wiadomo, że nawet jeśli wszystkie państwa, których przedstawiciele złożyli podpisy pod dokumentem, zrealizują swoje obietnice cięć emisji gazów cieplarnianych, to i tak gorączka Ziemi sięgnie 3 st. C.

Obecnie, ostrzegają klimatolodzy, wzrost temperatury od czasów przedprzemysłowych o 1,5 st. C mamy już za sobą. I jesteśmy na kursie i śnieżce ku klimatowi, jakiego człowiek (rodzaj Homo) jeszcze nie doświadczył.

Natomiast podczas szczytu klimatycznego w ub. roku w Dubaju (był też COP 24 w Katowicach – najwyraźniej o zmianach klimatu najlepiej rozmawia się w miejscach brudnych od węgla i ropy oraz w oparach gazu) po 28 latach negocjacji do komunikatu końcowego udało się wpisać, że jakiś związek z globalnym ociepleniem mogą mieć… paliwa kopalne.

Uf!

Dlatego odczuwam nieustający podziw dla dziennikarzy, którzy z kronikarskiego obowiązku od lat tułają się po szczytach klimatycznych i opisują, co tam się dzieje. Tym bardziej, że mało kto wciąż traktuje je poważnie.

W Baku „Wyborczą” i jej Czytelników reprezentuje Aleksander Gurgul. Poniżej wybór jego korespondencji.