„Była cała procedura bicia. Musiała oprzeć się o krzesło i wypiąć. Jeżeli przewinienie było lżejsze, mogła zostać w ubraniu, jeśli cięższe – dostawała lanie na gołą pupę. Bili oboje: i mama, i tata. Potem ona biła swoją siostrę”.
 
Po naszym tekście „Bite pokolenie. Mają po 40,50 lat i dopiero dziś mówią o strachu przed pasem i kablem od żelazka” dostajemy od Was listy, czytamy wszystkie komentarze pod wstrząsającym reportażem Moniki Redzisz. Dziękujemy, że podzieliliście się swoimi doświadczeniami — niełatwymi, bo często to właśnie Wy byliście ofiarami przemocy w dzieciństwie albo jej świadkami. Niektórzy mówią o niej po raz pierwszy, wspominają. Chcemy, żeby przestrzeń pod naszymi reportażami była bezpieczna, dlatego uważnie ją obserwujemy i reagujemy.

Opowieści naszych Czytelniczek i Czytelników — Wasze opowieści — utwierdzają nas w przekonaniu, jak ważny i potrzebny temat poruszyłyśmy na łamach „Wysokich Obcasów”. Jedni piszą, że doświadczali przemocy codziennie. Że pas, „razy”, lanie były zawsze: za spóźnienie, za uniesiony głos, za nic.

Piszecie o tym, że panowała akceptacja i przyzwolenie dla przemocy. Podobnie mówili bohaterowie i bohaterki reportażu Moniki Redzisz: „To było największe przekleństwo tamtych czasów: wszyscy uważaliśmy, że to jest normalne”. Co mówili rodzicie, którzy bili? „Trzeba wlać na zapas. Wtedy jest spokój".
 
Opowiadacie, jak próbujecie skonfrontować rodziców, opiekunów, z krzywdą, którą wyrządzili. I jaki opór spotykacie, wyparcie. Jest mnóstwo osób, które nie chcą pamiętać, które mówią: „Przesadzasz, wcale tak nie było, dopowiadasz sobie po latach, wyolbrzymiasz”. Są też głosy kontrowersyjne: że tak po prostu było, że teraz nie można pozwalać sobie na ocenę, bo żyliśmy w innych czasach i dzieci wychowywało się "surowiej". Nie ma usprawiedliwienia dla przemocy. Bicie było i jest przemocą.
 
Czytałam reportaż Monika Redzisz i myślałam o dzieciach, które znałam: o tym ośmioletnim koledze z podwórka u babci, który dostał pasem, bo przeszedł przez ulicę na drugą stronę bez pytania, o koleżance, która musiała klęczeć na grochu, bo odpysknęła matce, o uczniu, który w podstawówce dostał od nauczyciela linijką tak, że nie mógł wziąć długopisu do ręki.

Wszyscy widzimy zmianę. Spada odsetek osób, które doświadczały w dzieciństwie bicia lub kopania. Mimo to wciąż, według danych Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, 39 proc. badanych rodziców więcej niż jednokrotnie zdyscyplinowało swoje dzieci za pomocą kar cielesnych.

Według WHO i ISPCAN (International Child Abuse Prevention Non-Profit) krzywdzenie w dzieciństwie stanowi jedno z największych zagrożeń rozwoju, zdrowia psychicznego i fizycznego oraz bezpieczeństwa dziecka. Jego negatywne konsekwencje mogą być widoczne także w dorosłym życiu. Te konsekwencje Monika Redzisz pokazała w swoim reportażu.