Cześć,

Wczoraj wieczorem pojechałam sobie z mężem nad zalew. Nie dość, że zebrałam się tam trochę na siłę (mimo, że uwielbiam wodę) to już na samej plaży… nic mi się nie chciało.

Zero ochoty na pływanie, brodzenie po wodzie czy nawet na SUPa, chociaż go uwielbiam.

Wyjęłam poduszkę, położyłam się i wpatrywałam w niebo.

Trochę zaskoczona tym, że jestem tak zmęczona, że wolę leżeć niż robić coś, co zwykle daje mi frajdę. Taki stan czułam od kilku dni.

Przez chwilę myślałam, że tak przeleżę do końca dnia, ale w końcu stwierdziłam, że spróbuję jednak popływać.

I to właśnie na SUPie uświadomiłam sobie, skąd to zmęczenie.

Zwykle w wodzie czuję się pewnie i swobodnie.

A teraz? Głowa pełna myśli w stylu „a co jeśli coś się stanie?”. 

Przepływał koło mnie mężczyzna - "a co jeśli zaraz zacznie się topić i będę musiała mu pomóc, a boję się, że nie dam rady?".

W oddali płynęła motorówka - "a co jeśli ktoś straci nad nią panowanie i wpłynie prosto na mnie?".

Położyłam się na chwilę na SUPie tak, jak uwielbiam "a co jeśli zaraz uderzy mnie fala, wpadnę do wody i już nie wypłynę?".

Te myśli nie brzmiały jak ja. Te myśli brzmiały jak zaburzenia lękowe.

Eureka!

Mam podniesiony poziom lęku. I dlatego jestem taka zmęczona.

Wcale się sobie nie dziwię. Moje życie ostatnio wyglądało tak, że co się poprawiło, to zaraz się znowu psuło.

Nagrywałam już przecież nawet podcast o tym, że wychodzę z pierwszej fazy żałoby i czuję się lepiej. Nie przewidziałam tylko tego, że niedługo po nim będę się bujać z moją mamą po SORach i skończy się na tym, że mama ma na 45 dni unieruchomioną nogę, a ja będę musiała się nią opiekować.

Krótko mówiąc - nie dziwię się swojej głowie, że zaczęła wyszukiwać potencjalnych niebezpieczeństw.

Jak działa podniesiony poziom lęku?

Jak żarówka w zamkniętej szafie.

Nie widzisz jej, możesz o niej zapomnieć, ale ona cały czas świeci i zużywa prąd.

Dlatego chcę się z Tobą podzielić kilkoma sposobami, które pomagają mi i moim klientkom w takich momentach:

• Po pierwsze samo zauważenie i nazwanie jest bardzo pomocne. Pozwala wprowadzić wiedzę i zrozumienie tam, gdzie do tej pory nie wiedzieliśmy co się z nami dzieje.
• Po drugie – dobrze jest wtedy przenieść uwagę z głowy do ciała. Lęk żywi się myślami „a co jeśli…”, więc jeśli w nich zostaniesz, lęk będzie rósł (zgodnie z zasadą, że to, do czego przykładamy swoją uwagę - rośnie).
• Spróbuj zrobić coś, co delikatnie „uziemia” – poczuj stopy na ziemi, oprzyj się o coś stabilnego, weź do ręki kubek z zimnym napojem i skup się na odczuciu temperatury. Możesz też wyjść na krótki spacer i skupić się na tym, co widzisz, słyszysz i czujesz pod stopami. To nie jest magia – to sygnał dla układu nerwowego, że jesteś tu i teraz, a nie w wyobrażonym scenariuszu z przyszłości. 
• Po trzecie – daj sobie zgodę na wersję minimum. W lęku łatwo uruchamia się przekonanie, że skoro już coś robisz, to „powinno być ambitnie” – a to często jeszcze wprowadza jeszcze więcej napięcia i jeszcze więcej lęku o to, "że jestem niewystarczająco dobra". W moim przypadku było to zrobienie prostej kolacji, pogranie w planszówki i odwołanie niekoniecznych planów z najbliższych dni. Czuję, że potrzebuję przestrzeni, więc staram się ją sobie dać.
• Po czwarte - mów o tym, co czujesz. Nie po to, żeby ktoś Ci to naprawił, ale żeby przestać być z tym sama.
  Wypowiedzenie lęku na głos, usłyszenie go we własnych słowach, działa czasem jak przykręcenie tej „żarówki” na mniejszą moc. Uprzedź słuchającego, że nie potrzebujesz rad. Potrzebujesz wysłuchania i możliwości wyrzucenia tego z siebie.
• I wreszcie – pamiętaj, że lęk mija. To, że dziś świeci jasno, nie znaczy, że tak będzie zawsze. Twój układ nerwowy ma wbudowaną zdolność powrotu do równowagi – czasem trzeba mu tylko pomóc, robiąc małe rzeczy, które wysyłają sygnał: „jest bezpiecznie”.

Na koniec ważna rzecz!

Pamiętaj, że mi może być łatwiej radzić sobie samej, bo spędziłam wiele lat na terapii i mam wykształcenie z tego zakresu.

Wiem, jak rozpoznać, co się ze mną dzieje, i oddzielić myśli od faktów.

Natomiast jeśli nigdy wcześniej się tego nie uczyłaś, może być Ci trudno zrobić to samodzielnie. Dlatego jeśli taki stan zdarza Ci się częściej i utrzymuje się dłużej niż dwa tygodnie, zachęcam Cię do skorzystania z pomocy specjalisty - psychologa, psychiatry, psychoterapeuty.

Daj mi znać, jeśli ten newsletter dotknął czegoś, co właśnie przeżywasz - zawsze jestem ciekawa, co u Ciebie i co Cię porusza.

A może masz swoje własne sposoby, którymi chcesz się podzielić? Daj znać!

Pozdrawiam,

Magda i Team Wiem Co Jem