Goeienavond beste lezer,

Wat is er nu zo leuk aan vuurwerk? Vroeger vroeg ik het me vaak af, en toch betrap ik mezelf er elk jaar opnieuw op dat ik mee naar boven kijk, zodra de eerste pijlen worden afgeschoten. De donkerte die verdreven wordt, het gedeelde oooh en aaah-gevoel: er zit magie in.

Maar die magie schuurt. Want terwijl de lucht oplicht, denk ik aan m'n hond, Guust. Bij de eerste knal verstijft hij, begint hij te trillen als een espenblad. Ogen wijd open, lijf strak gespannen, niet begrijpend wat er aan de hand is.

Vier jaar geleden ging hij net voor middernacht nog even de tuin in — de natuur riep. Het slechtst denkbare moment. Pijlen schoten het zwerk in, de hemel explodeerde, en in blinde paniek knalde Guust frontaal tegen de ruit van het gesloten schuifraam. Sindsdien is vuurwerk voor mij geen onschuldig spektakel meer.

Dus ja, ik kijk, maar met schuldgevoel. Vuurwerk en ik zullen nooit meer de beste vrienden worden, hoeveel mooie herinneringen er voor anderen ook aan vastkleven.