Po skończeniu edukacji szkolnej żartowałam, że pewnie już nigdy w życiu nie użyję żadnego wzoru matematycznego, którego musiałam uczyć się na pamięć do matury, bo przecież mogę korzystać z kalkulatora. Dzisiaj nie trzeba już nawet tego, można zrobić zdjęcie skomplikowanego równania, a smartfon wyposażony w sztuczną inteligencję rozwiąże je za nas. Apka w moim telefonie podpowiada mi, że może za mnie zrobić notatki ze spotkania, streścić dokumenty do przeczytania. To wygodne, ale pamiętam przecież, że najwięcej zostawało w mojej głowie z lekcji i wykładów, kiedy sama uważnie słuchałam i notowałam.

Dziś technologia na każdym kroku ułatwia nam życie. Coraz rzadziej korzystamy nawet z wyszukiwarki internetowej, po prostu prosimy ChatGPT, żeby odpowiedzi znalazł za nas. W rozmowie Ewy Pągowskiej z dr Alicją Puścian neuronaukowczyni ostrzega, że człowiek, który przestaje się wysilać, powoli traci zdolność do myślenia. Nie dlatego, że głupieje, tylko dlatego, że jego mózg – niemal niczym mięśnie – reaguje na bezruch. Wystarczy, że technologia zrobi coś szybciej, a my przestajemy próbować sami.

W rozmowie przywołany jest obraz osłonicy morskiej – stworzenia, które gdy znajdzie bezpieczne miejsce, zjada własny mózg, bo już nie jest mu potrzebny. Śmieszne? Może. Ale to trochę też o nas. O ludziach, którzy przestali ćwiczyć pamięć, bo wszystko zapisuje się w telefonie. O tych, którzy wolą, żeby za nich decydował algorytm. O mnie, kiedy pozwalam, by AI wyręczała mnie w pisaniu notatek, zamiast zaufać własnym zdolnościom.