Witam, potrzebuję osób którzy spojrzą nieobiektywnym okiem na moją relację i się wypowiedzą bo ja ju chyba się sam gubię w tym co po części sam stworzyłem a mianowicie. Jestem z samotną mamą już od kilkunastu miesięcy, dziecko ma 2 latka i na początku to były tylko niezobowiązujące spotkania a potem szybko przerodziło się to w związek. Poznałem jej rodziców, znajomych do których zaraz wrócę, spotykaliśmy się prawie codziennie. Zanim zaszła w ciążę święta nie była ale jakoś na początku mi to nie przeszkadzało, każdy ma swoje za uszami. Sam mam niskie poczucie własnej wartości i łudziłem się że może się zmieni bo ma dziecko które wymaga odpowiedzialności. Żeby nie było że ją tylko będę oczerniał to jak każdy ma dobre cechy takie jak to że potrafi być czuła, nie leci na kasę w każdym razie są gorsze, jednak ma też sporo wad. Pracować jej się nigdy nie chciało, podczas kłótni nie panuje nad emocjami, karmi się atencją innych (snap i te inne), i kłamie notorycznie. Spotkała się nawet z kolegą na kawę w jego domu. Pisze z byłymi i ze znajomymi którzy mają kryminalną przeszłość. Usuwa wiadomości nawet te w których nie flirtuje z innymi. Trzyma zdjęcia z byłymi w telefonie co jest dla mnie chore. Teraz aktualnie jest na terapii i próbuje się zmienić jednak ja do niej straciłem zaufanie, moja paranoja się pogłębia ale jakoś nie potrafię tego puścić. Może dlatego że chyba już zaczynam tracić wiarę że poznam kogoś nowego w wieku 30 lat. Zrywaliśmy już wiele razy i teraz jest tak samo i się zastanawiam czy da się to jeszcze uratować?